HURDEGARYP – Het was een bijzondere derby, die tussen de nieuw gevormde combinatie V en V/Quick en De Wâlden, ook al een combo, al bestond die al iets langer. Wedstrijden tussen v en V en De Wâlden, vroeger kvTrynwâlden, later DFD, kenmerkten zich vaak door een spannend verloop en aan animositeit grenzende concurrentiestrijd. En eigenlijk had deze aflevering 2019 tussen de beide teams daar wel wat van weg: het was een meeslepende, zenuwslopend spannende en af en toe hectische wedstrijd.
Er was duidelijk ‘wat te dwaan’ zaterdagavond in sporthal De Hege Fiif in Hurdegaryp. Dat was af te lezen aan het bommetje volle parkeerterrein voor de sporthal, en dus ook aan de al net zo dicht bevolkte tribunes. Een derby trekt altijd veel publiek en daar kwam nog bij dat dit een geheel nieuwe aflevering was van een echte traditional: V en V tegen DFD. Ik kan mij nog wedstrijden voor de geest halen die de kwalificatie ‘bloed aan de paal’ ten volle verdienden. Daar is tegenwoordig eigenlijk geen sprake meer van, de jeugd heeft het roer zowel mentaal als fysiek overgenomen en die jongelui hebben niet zoveel met de strijd tussen erfvijanden. Maar een pikant tintje had deze ontmoeting wel degelijk. Want het was de clash tussen twee combinatieploegen, V en V doet het sinds dit seizoen met Quick uit Oudega en DFD is al een paar jaar gelieerd aan KV Tietjerk. Genoeg ingrediënten voor een spannende en onvoorspelbare wedstrijd en dat werd het ook in sporthal De Hege Fiif. Echt hoogstaand was het niet, maar de spanning, de dynamiek, het scoreverloop en de emotie die af en toe een rol speelde, maakten een hoop goed van het gebrek aan echt hoge kwaliteit. Het was voor het talrijke publiek, massaal zou overdreven zijn, zoveel toeschouwers kunnen er nu eenmaal niet in De Hege Fiif, echt een kijkspel om van te watertanden. Er gebeurde van alles, scheidsrechter Peter van der Kloet had er de klamme handen vol aan, maar hij hield het keurig in de hand, al was niet iedereen het overal mee eens. Maar als dat wel het geval zou zijn, betekent dat over het algemeen een saai potje winteravondkorfbal. En dat was deze derby bepaald niet, ‘never a dull moment’, was eerder van toepassing op hetgeen beide ploegen op de sporthalvloer legden. Meeslepend door het hoge tempo, de inzet van beide ploegen, de spanning in het scoreverloop en een slot om duimen en vingers bij af te likken. Want dat einde liet zien dat deze beide teams in feite tegen elkaar opgewassen waren en met die eindstand, een 23-23 gelijkspel, konden beide ploegen bij monde van hun respectievelijke coaches Nico Kraan van V en V/Quick en Luca Spin van de Trynwâldsters, wel leven. Kraan: “We mogen niet mopperen dat we in de slotfase nog gelijk konden maken, maar er waren fases in de wedstrijd dat we beter waren, als we toen hadden kunnen doordrukken, hadden we kunnen winnen.” Zijn collega Spin: “Wij hadden met nog een paar minuten op de klok de wedstrijd in handen en dat hadden we nooit mogen weggeven. Maar over de hele wedstrijd gezien mogen we tevreden zijn, dit was zo’n wedstrijd die eigenlijk elke uitslag had kunnen hebben. En dus is een gelijkspel misschien wel de meest ‘eerlijke’ uitkomst. Het was niet echt hoogstaand, wat je zegt, maar het was een echte wedstrijd, met de nadruk op strijd. Eigenlijk verdiende deze wedstrijd geen verliezer.” Eigenlijk waren beide heren het dus wel eens: geen winnaar en dus ook geen verliezer, maar al helemaal geen saaie en bloedeloze remise. Strijd, ‘kriich’ in ‘geef Frysk’, dat was het leitmotiv van deze ontmoeting, die kwalitatief niet meer dan een zeventje scoorde, maar qua amusementswaarde en attractiviteit een dikke acht, misschien wel een negen haalde.
eerste helft
Het is zoeken op het parkeerterrein voor sporthal De Hege Fiif, het is maar goed dat mijn Up niet veel ruimte inneemt. Ook de tribune is vol, er zijn zelfs staanplaatsen in gebruik en dat gebeurt bij een korfbalwedstrijd niet echt vaak. Hier staat wat te gebeuren, het zindert in de hal, je kunt de spanning snijden. Ik beschik jammer genoeg niet over een programmaboekje en dus is het voor mij raden naar de namen van met name de Quick-spelers. Dat is geen desinteresse, ik heb deze ploeg nog maar een paar keer zien spelen, Quick zat nu eenmaal op geografisch gronden niet in ons pakket. Opvallend is wel dat bij de ploeg van coach Nico Kraan, hem ken ik al decennia lang, ik slechts één speler van V en V kan spotten: Remco Schraa. Wat dat betreft komen de Garipers er een beetje bekaaid af. De Wâlden heb ik al vele malen zien spelen door de jaren heen, ik ken iedereen, al moet ik even zoeken naar de achternaam van Fenna. Die vind ik niet, waar moet ik zoeken, op de site is hij niet te vinden, niet door mij in ieder geval. De spelers worden wel voorgesteld, maar dat kan ik niet volgen, het omgevingsgeluid is te overheersend. De wedstrijd staat onder leiding van Peter van der Kloet, een uiterst ervaren fluitist die ik al jaren met enige regelmaat tegenkom, aan hem zal het niet liggen vanavond. Het is luidruchtig in de hal, er wordt geroepen, gefloten, geschreeuwd zelfs, met andere woorden, het sfeertje is dat van een echte derby. Het bal wordt geopend door de gasten, voor de goede orde, dat is De Wâlden. Maar die voorsprong heeft geen lange levensduur, het is Remco Schraa die voor 1-1 zorgt. Zo, de toon is gezet en het is duidelijk dat dit een hectisch potje korfbal gaat worden, niet dat het er tussen de lijnen zo vreselijk ‘rûch’ aan toe gaat, maar het tempo ligt hijgend hoog, er worden nogal wat fouten gemaakt en het publiek roert zich. Het wordt 3-3 en even later 4-4, ten teken dat beide ploegen elkaar weinig toegeven en eigenlijk was dat ook wel te verwachten. Geen van beide ploegen kan zich beroemen op een substantieel overwicht en de score is wat dat betreft illustratief: van 5-5 naar 6-6, naar 7-7 en 8-8 en pas op 10-8 zit er een klein sprankje licht tussen beide teams. De beide coaches hebben het ondertussen behoorlijk druk, of ze maken zich druk, het is maar wat u wilt. Op 11-11 heeft De Wâlden dat kleine kloofje alweer gedicht en als het bij rust 13-13 staat, is duidelijk dat deze wedstrijd nog niet gedaan is. Wat heb ik tot nu toe gezien tussen alle lawaai door? Nou, twee ploegen die uitstralen dat ze in elk geval niet willen verliezen, of beter gezegd niet willen verliezen van deze tegenstander. Toch een beetje derby-gevoelens dus? Ik denk het niet, het is gewoon de sportieve ambitie die beide ploegen drijft, ze doen, voorlopig althans, mee om de prijzen en dan is verlies geen optie op voorhand.
tweede helft
Het wordt eigenlijk meteen duidelijk dat dit tweede bedrijf naadloos zal aansluiten bij het eerste. Ook nu houden beide teams elkaar, zeker cijfermatig, angstvallig in de gaten: 14-13, 15-13, 15-14, 15-15. Maar dan komt er een fase, zo’n beetje halverwege deze tweede helft, dat De Wâlden zich een licht overwicht verwerft en ook in de score een gaatje kan slaan naar 15-18. Dat zou een ‘Vorentscheidung’ kunnen zijn, maar ik kan mij niet voorstellen, gezien het voorafgaande, dat de thuisclub nu al het moede hoofd in de schoot legt. VenV/Quick zet aan voor een offensief en ‘dat docht fertuten’, in elk geval wordt de kloof kleiner 18-19. Nog steeds zijn het de gasten die de dans leiden, maar het verschil is minimaal. Maar als De Wâlden opnieuw een gat slaat naar een driepuntsmarge, 18-21, stijgen de aandelen van de Trynwâldsters toch een paar procentpunten op de DOWJones. De thuisclub, hartstochtelijk aangemoedigd door de eigen supporters, laat het er niet bij zitten, schakelt nogmaals een tandje-bij, misschien wel het laatste tandje op het kroontje, maar op 21-23 is de marge nog altijd twee treffers en dat terwijl de tijd langzaam maar zeker wegtikt in het voordeel van de gasten. De klok staat op één (minuut te spelen) als het 22-23 wordt. De spanning is inmiddels te snijden, de gemoederen raken af en toe verhit en de emoties lopen hoog op, niet alleen bij de spelers, maar ook bij het omsittend laach. Nico Kraan neemt zijn laatste time out, niet om nog wat aan de tactiek te veranderen, maar meer om een paar keer diep adem te halen. Het is een kwestie van seconden voor de tijd op is, maar als heel De Wâlden al wil opspringen om de zege te vieren, fluit scheidsrechter Peter van der Kloet met nog drie tellen op de klok, voor een, terechte, strafworp voor V en V/Quick. De sporthal valt stil, sommigen durven niet te kijken, maar de bal gaat er feilloos in: 23-23. Einde wedstrijd. Voor de objectieve toeschouwers, maar die kun je vanavond ‘mei in lantearntsje sykje’, een bevredigende uitslag, maar beide ploegen kijken daar toch anders naar. Bij De Wâlden heerst verslagenheid, ‘dit hiene wy net gebeure litte moatten’, bij V en V/Quick is het feest: ‘in punt pakt fan de koprinner’. Eén ding is zeker: over dit duel zal nog lang worden nagesproken.
Binne Kramer
